Monday, December 5, 2011

Endurtøkur

5.


Torskiltu endurtøkurnar
fluttu seg nú
eina løtu
burtur frá okkum.

Úr okkum.

Úr kroppunum,
úr vitunum,
sum mistu mørkini.

Flutu út og inn.

Í og úr forboðnum rúmum,
teir ikki kendu.

Út.

Út gjøgnum vindeygað,
har vit sótu og hugdu út.
Út millum droparnar.
Út til blinkandi reyð, bláa skeltið.

“Opið”,

skein á skínandi, svarta asfaltinum.

Sleptu takinum.
Kvørkratakinum,
eina lítla,
nærum ómerkiliga løtu,
og alt
steðgaði.

Ryktu í allari síni einkultheit
alt
sundur.

Hárið var turt.

Lótu vindin koma inn ígjógnum vindeygað.
Lótu orðini og tankarnar fara út

Út gjøgnum vindeygað.
Út í váta, kalda eyðkenda stillið,
sum bert finnist
í kjarnuni
á
ódnarverðrinum.

(SK)