Vallistin 8

R.C.Effersøe  BARNDÓMSMINNI (So vakrar moyggjar)

So vakrar moyggjar og knappar menn, sum kunnu teirra gerning gera, væl finna kanst tú í Føroyum enn, tí her er gaman at vera. Um vetrarkvøld um grúgvu samlast øll at siga søgur bæði um menn og trøll; stuttligt er har, tað tykist mær, ið hvat so aðrir teir halda. At reka seyð, tað so stuttligt er, at kasta nót og halda snøri; hvør lítil piltur so glaður fer at stinga fliðu í fjøru; Og tá ið piltur fer at fiska síl, í fikku fær hann sær ein góðan drýl, niðan í dal, hann fara skal at fáa agn fyri flundru. Í øðrum londum teir gera mat, sum rætt og slætt kann kallast evja; “týskar klumpar” og “franska sós” og mangt og hvat tey saman vevja. Eg skerpikjøt og rikling vraki ei, gev mær bara tvøst og spik og seið; gásin væl gødd og seyðarhøvd, tað er tann kostur, sum mær dámar. R.C. Effersøe Yrkt til føstugangsveitslu sum føroyskir studentar hildu í Keypmannahavn í 1878. Fjallprúða heim 1893 Fjallprúða heim: treystliga tú stígur úr havi, treystliga við sól og við glaðu; harðlenda heim! Fornfríða land: onkuntíð bragdaði “slagið”, eftir kom trælabands lagið; nónskýmda land! Brimbarda land: synir og døtur tú átti, lógu við ótta í smáttu; stormharða land! Roykur og sót fjaldu tær synir og døtur, tey bóru spjarrar og bøtur; seint fekst tú bót! Fjallbygda land: illa tú legðist í dvala; aftur tó hanarnir gala; sagnríka land! Fátæka land! ognir man havið tær bjóða, tú eigur systrina góða; havgirda land! Ríkt er títt hav, gevur tær treysti og megi, veldur tær sorgir og gleði; fongríka hav! Fátæka fólk: lítið tú virdist av monnum, hevur enn ilt fyri tonnum; nýfødda fólk! Fámenta fólk: fylkist tú øksl móti økslum, tá gerst tær stálkynt í jøkslum, sameinda fólk!